हजुरआमासँगको पुनर्मिलन: एउटा सपनाको कथा

पुण्य जि.सी.

पोखरा  

समय परिवर्तनशील छ। केही सम्बन्धहरू यस्ता हुन्छन्, जसले समयको कुनै प्रवाह गर्दैनन्। म मेरो हजुरआमासँगको आत्मीय सम्बन्धलाई यही श्रेणीमा राख्छु। जीवनको व्यस्ततामा म उहाँबाट टाढा भएँ, तर हजुरआमाको सम्झनाले सधैं मेरो मनमा एउटा विशेष स्थान ओगटिरहे। हिजो राति मैले देखेको सपना केवल एउटा सपना थिएन, त्यो मेरो हृदयको गहिराइमा गढेको एउटा भावनात्मक पुनर्मिलन थियो।

सपनाको अनौठो अनुभूति

हिजो राति हामीले अलि छिट्टै बेलुकाको खाना खायौं र अलि चाँडै सुत्यौं। कति बेला निद्रा पर्‍यो, थाहा भएन। तर अन्य रातहरूभन्दा हिजोको रात केही फरक लाग्यो। मन अलि अस्थिर जस्तै थियो, कुनै अनौठो अनुभूति भइरहेको थियो। कारण के थियो, थाहा थिएन। जब निद्रामा पुगेँ, त्यही बेला मैले धेरै वर्षदेखि देख्न नपाएको, महसुस गर्न नपाएको मेरो हजुरआमालाई देखेँ।

मैले आफ्नी प्रिय हजुरआमालाई धेरै वर्षपछि उही रूपमा देखेँ। उहाँ उस्तै हुनुहुन्थ्यो—उही सेतो कपाल, उही गाढा रङको चोलो, र उही केसरी रङको लुंगी। उहाँको हिँडाइ उस्तै थियो—घरमा खाली खुट्टा हिँड्ने बानी जस्ताको तस्तै थियो। उहाँको अनुहारमा कुनै परिवर्तन थिएन, उहाँको बोलाइमा कुनै फरक थिएन। उहाँ पहिले जसरी मुस्कुराउनुहुन्थ्यो, त्यस्तै मुस्कुराइरहनुभएको थियो। मैले उहाँलाई यसरी देख्न पाउँदा मनमा एउटा गहिरो भावनात्मक तरङ्ग उठ्यो।

भावनात्मक पुनर्मिलन

म स्तब्ध भएँ। सपना भए पनि त्यो क्षण निकै वास्तविक लागिरहेको थियो। उहाँ अगाडि आउनुभयो र मलाई सधैंझैं माया गरेर बोलाउनुभयो। ती शब्दहरू, जुन मैले धेरै वर्षदेखि सुन्न पाएको थिइनँ, आज फेरि सुन्दै थिएँ। ती शब्दहरू सुन्नासाथ मेरो आँखाभरि आँसु आयो। मन भित्र कतै गहिराइसम्म कम्पन भयो। म हजुरआमा तिर फर्किएँ, उहाँलाई एकटकले हेरिरहेँ। शायद धेरै समयपछि पुनर्मिलन भएकाले हामी दुबै खुसी थियौं।

त्यसपछि, हामीले एकअर्कालाई अँगालो हालेका थियौं। सपनाभित्रै भए पनि हामी एकअर्कालाई देख्न मात्र होइन, बोल्न, महसुस गर्न र नजिक रहन सक्थ्यौं। त्यो अनुभव सपनाभन्दा परको जस्तो लागिरहेको थियो। केही समयपछि, हामी बीच केही क्षण मौनता छायो। म उहाँलाई हेर्दै मनभरि भावनाहरू बोकेर उभिरहेको थिएँ। अचानक, उहाँले फेरि मलाई बोलाउनुभयो। उही मायालु आवाजमा, उस्तै स्नेही शब्दहरू उच्चारण गर्दै।

सम्झनाका झझल्कोहरू

त्यसपछि, हामीबीच केही कुराकानी भयो। उहाँसँग बिताएका ती केही क्षणले मलाई मेरो सारा बाल्यकालको सम्झनामा पुर्‍याइदियो। मैले आफू सानो हुँदा बिताएका ती सुनौला दिनहरू फेरि झल्झली सम्झिएँ। जब म सानो थिएँ, म दिनभर साथीहरूसँग खेल्थें। सागर, झलक, सबिता, इन्दु दिदीहरूसँग रमाइलो गर्दथेँ। तर जब हजुरआमाले बोलाउनुहुन्थ्यो, म सबै छोडेर उहाँतिर दौडिन्थें। किनभने हजुरआमा मात्र मेरो संसार हुनुहुन्थ्यो—मेरो आमा, मेरो साथी, मेरो अभिभावक।

बाल्यकालमा मैले धेरै रातहरू हजुरआमासँगै बिताएँ। उहाँसँगै सुते, उहाँसँगै खान्थे, उहाँसँगै गृहकार्य गर्थे। उहाँ मेरो पहिलो शिक्षक हुनुहुन्थ्यो, जसले मलाई अनुशासन, माया, र स्नेहको सही अर्थ बुझाउनुभयो। उहाँसँग बिताएका ती दिनहरू अझै पनि मेरो मनमा ताजै छन्। म हुर्किँदै गएँ, ठूलो हुँदै गएँ, तर हजुरआमा बिस्तारै बुढ्यौलीतर्फ जानुभयो।

समयको चक्र र हृदयको सम्बन्ध

समय बित्दै गयो, र परिस्थितिले गर्दा हामी छुट्टियौं। जीवनको दौडधूपमा म अगाडि बढ्न बाध्य भएँ, तर हजुरआमा मेरो सम्झनामा सधैं रहिरहनुभयो। धेरै वर्षअघि हामी अलग भयौं, र अहिले म यहाँ छु—उहाँ बिना। तर उहाँ अझै पनि मेरो मन-मस्तिष्कमा हुनुहुन्छ। उहाँका हरेक शब्द, हरेक हाँसो, हरेक सम्झनाहरू मेरो साथ छन्।

जब म घर आएँ, मैले उहाँलाई खोजेँ, उहाँलाई बोलाएँ, तर त्यही बेला मेरो निद्रा खुल्यो। जबसुकै आँखाहरू खोलेँ, उहाँ पहिले नै टाढा गइसक्नुभएको थियो। म बिस्तारै होसमा आएँ, तर सपनामा बिताएको त्यो क्षण अझै पनि ताजै थियो।

अविस्मरणीय अनुभूति

त्यो सपना मात्र थिएन, त्यो भावना थियो। त्यो मेरो हजुरआमासँगको पुनर्मिलन थियो, जो केवल मेरो सपनामा मात्र सम्भव थियो। अब पनि, जब म आँखा चिम्लेर सोच्ने गर्छु, मलाई उहाँको अनुहार, उहाँको आवाज, उहाँको माया स्पष्ट सम्झन आउँछ।

यो सपना मात्र थिएन—यो मेरो स्मृतिमा सदैव रहिरहने एउटा अनुपम क्षण थियो। हजुरआमा भौतिक रूपमा टाढा हुनुभयो होला, तर उहाँको माया, उहाँको सम्झना, उहाँका शब्दहरू मेरो हृदयमा सधैं जीवित रहनेछन्।

यो स्मरणले मलाई बताउँछ—माया कहिल्यै मर्दैन। हजुरआमा सशरीर नभए पनि उहाँको अस्तित्व मेरो जीवनमा सधैं रहिरहनेछ।